رابطه فرزند و پدر
رابطه فرزند و پدر
رابطه پدر _ فرزندی رابطه ای است که از همان زمان حیات یافتن جنین آغاز می شود نه آن هنگام که طفل نام بابا را صدا زد.برخلاف عادتها و باورهای قدیمی لازم است که پدر نقش فعالی در دوارن طفولیت و شیرخوارگی فرزند خود داشته باشد. پدرانی که در این دوران پدری نمی کنند بعد ها هم پدر خوبی نخواهند بود .
پدر و نوزاد
جنین هم به محبت پدر خود نیازمند است .پدر با تامین آرامش ،حمایت و محبت مورد نیاز مادر بر سلامت روانی جنین تاثیر می گذارد.و این حق مسلم او بر گردن پدر است.
لحظه تولد نوزاد نیز لحظه مهمی است و حضور پدر در این لحظه اهمیت خاصی دارد . در روایات آمده است که ائمه معصومین (ع) در هنگام تولد فرزندانشان حضور می یافتند و نوزاد را در آغوش می گرفته و میبوسیدند و در همان لحظات نخستین در گوششان اذان و اقامه میگفتند(حاج شیخ عباس قمی، نگاهی بر زندگی چهارده معصوم، ص ۵۲۲)
روانشناسان هم معتقدند حضور پدر در هنگام تولد نوزاد و برقرار کردن ارتباط با او می تواند موجب لطافتهای بعدی در روابط پدر و فرزند می شود.
در قیاسی که بین نوزادان به دنیا آمده در دو روش زایمان - طبیعی و سزارین - صورت گرفته، گزارش شده است: نوزادانی که به طریق سزارین به دنیا آمدهاند، بعدها رابطه بهتری با پدران خود دارند. زیرا در هنگام تولد، (طبق قوانین بیمارستان) پدر به حکم ضرورت نزد ایشان حضور یافته است این پدرها در پرورش و مهرورزی به اطفال خود نقش فعالتری داشتهاند. در حقیقت، ایجاد پیوند با نوزاد، منافع درازمدت در رابطه بین آن دو در برخواهد داشت.
(پدر و پرورش فرزند،ویلیام سیرز،ترجمه پروین فرهادی ،خلاصه ص۳۰)
بعد از آنکه نوزاد در آغوش مادر آرامش پیدا کرد ،پدر می تواند با او ارتباط برقرار کند و خوشحالی خود را از تولد نوزادش به او بفهماند. نوزاد نیروی مثبت یا منفی کلمات پدر را درک می کند و با او هماهنگ می شود. نوزاد با پدر پیوند خونی و ژنتیکی دارد .نقش این پیوند در ادراک نوزاد تاثیرگذار است. پدر می تواند پدر بسیار ایده آلی باشد اگر به ادراک کودک ایمان داشته باشد.
پدرانی که در دوران شیرخوارگی پایه و اساس خوبی برای ارتباطهای بعدی خود با فرزند بنا نکرده اند ،پدران خوبی نخواهند بود .دکتر ویلیام سیرز می گوید : در مورد پدری که سال اول وقت خود را صرف پرورش کودک نکرده است ،پذیرفتنی است که به صورت نامعقولی در دام کتک زدن بیفتد
پدر و کودک شیرخواره
اگر چه امروزه دخالت پدران در امر تربیت و پرورش شیرخواره ها بسیار بیشتر از گذشته شده است اما هنوز تا رسیدن به یک رابطه پدرانه ایده آل فاصله داریم .برای رسیدن به شرایط مطلوبتر لازم است پدرها باور داشته باشند که یک کودک شیرخواره هم مانند یک نوجوان به حمایت و محبت معتدل پدر نیازمند است .ضمنا بدانند که این محبت، فراتر از بازی کردن با طفل و بوسیدن و نوازش کردن اوست .لازم است پدر مانند مادر در امر پرورش طفل دخالت کند.
وقتی طفل شیرخواره گریه می کند ،کسی که برای آرام کردن او می شتابد،طرف اعتماد و عشق کودک قرار می گیرد .وقتی شیرخواره درد دارد یا مضطرب و ترسیده است ،آنکه او را آرامش می دهد ،با او ارتباط موثر برقرار می کند.پدر در مسیر تربیت به این اعتماد و عشق و ارتباط موثر نیازمند است . بازی کردن با طفلی که می خندد و شیرین است از هر کسی برمی آید .پدر باید فراتر از اینها برای کودک انرژی صرف کند .
اگر بنا باشد تمام امور مربوط به پرورش کودک به مادر محول شود و پدر به کلی از این مسئله رها باشد ،و پس از آنکه بزرگ شد در امر تربیت او دخالت کند ،کودک با پدر، آن ارتباط موثری که لازمه تربیت باشد را پیدا نخواهد کرد .کودک نمی پذیرد که پدر به یکباره در دنیای خصوصی او پرت شود.
بنابراین پدرانی که در دوران شیرخوارگی پایه و اساس خوبی برای ارتباطهای بعدی خود با فرزند بنا نکرده اند ،پدران خوبی نخواهند بود .دکتر ویلیام سیرز با توجه عمیق در ابعاد این مسئله می گوید :
«در مورد پدری که سال اول وقت خود را صرف پرورش کودک نکرده است ،پذیرفتنی است که به صورت نامعقولی در دام کتک زدن بیفتد.» (همان ،۱۳۳)
